Ziggo Dome Member Club | Live Avenue | Voorjaar 2020

GREGORY PORTER: DE SUPERSTER VAN DE JAZZ Gregory Porter is de superster vande jazzmuziek. Zelf lacht hij omdie kwalificering. ‘Ik zing gewoonmijn songs zo goedmogelijk. Meer niet!’ Bescheidenheid siert demens. Dit voorjaar verschijnt zijnnieuwe albumAll Rise endaarnaast komt hij voor het eerst in zijn carrière naar de ZiggoDome.  JEAN-PAUL HECK  AMY SIOUX Het is apart. Gregory Porter keerde twee jaar geleden weer terug naar de plek waar hij opgroeide; de stad Bakersfield dat zo’n honderd kilometer ten noord-oosten van Los Angeles ligt. Een onooglijke plek, gelegen in de bijna altijd snikhete San Joaquin Valley. Een agrarisch gebied met woestijnachtige trekjes. De laatste decennia is de streek overspoeld door Mexicaanse migranten die hier citrusvruchten en olijven plukken. Maar deze stad met een kleine 400 duizend inwoners is een broeinest voor gangs en criminaliteit. Toch wilde Porter New York verlaten om zich weer in dit Bakersfield te vestigen. ,,Ik wil rust voor mijn gezin en mijzelf. Ik voel mij hier fijn. Ik ben hier opgegroeid. Het is altijd lekker weer en niemand stoort mij.” Maar het is ook de plek die hem terugbrengt naar zijn jeugd. Porter werd grotendeels hier door zijn moeder opgevoed. En in huize Porter klonk vaak de stem van Nat King Cole. ,,Ik beschouwde hem eigenlijk als de vader die ik nooit heb gehad.” Zijn voorlaatste plaat was niet voor niets een eerbetoon aan Nat King Cole. ,,Klopt maar ik moest mijzelf eerst op de kaart zetten. Ik heb mij nu wel bewezen als zanger en songschrijver, dus was dit het perfecte moment. Maar ik droom hier echt al jaren van. Ik was vijf jaar toen ik voor het eerst een Nat King Cole-liedje zong, terwijl ik niet eens wist dat hij het was. Mijn moeder vertelde mij toen al dat mijn stem zoveel op die van hem leek. Dan pakte ze een vinylplaat van hem uit de kast en zette ze die op. De song die zij altijd als eerste draaide was Nature Boy. Ze was helemaal weg van de laatste zinregel van dat nummer: The greatest thing You’ll ever learn Is just to love And be loved In return Nat King Colemaakte een soort van vocale droomjazz. Ik begrijpdat zijn songs jou door jemoeilijke jeugdheenhielpen. ,,Dat waren de momenten dat ik als kind leerde om te dromen. De stem, de songs en de arrangementen van zijn muziek, brachten mij in een andere wereld. Een wereld waarin ik mijn vader wel kende. Mijn moeder was erg goed in het geven van die kleine levenstips die zo bij moeders passen. Maar ook in de teksten van Nat King Cole komen dat soort adviezen heel vaak voor en daardoor beschouwde ik hem een beetje als mijn vader die via de speakers tot mij sprak. Ik had ook vaak het idee of de songs speciaal voor mij waren geschreven.” 60