Ziggo Dome Member Club | Live Avenue | Voorjaar 2020

De dood van zijn beide ouders, die binnen een jaar stierven, hakte er goed in bij de boomlange charismatische zanger van The Script. Het werd de basis van een plaat waarmee de band meer dan ooit kleur durft te bekennen. In de Gibson Tower aan het IJ in Amsterdam ligt Donoghue uitgestrekt met een gitaar op zijn buik op een leren sofa. Achter hem is het silhouet van de binnenstad van Amsterdam perfect zichtbaar. Naast hem zitten gitarist Mark Sheehan en bassist/ drummer Glen Power. Heerlijk tochomeenplaat temaken in je eigen toerbus? Mark: “De songs zijn eigenlijk tot stand gekomen tijdens onze tournee door Amerika. We deden nogal wat onontgonnen gebied aan en dan heb ik het over plekken waar werkelijk niets te doen was. Geen bar of iets anders. In de bus hadden we achterin plek gemaakt voor een kleine studio en die plek werd een beetje het hart van de tour. Uiteindelijk is dat de basis geworden van deze plaat. We nemen eigenlijk continu op.” Eenpaar jaar terug zag het er even slecht uit voor The Script. Die noodgedwongen lange pauze hadookweleens verkeerd kunnen aflopen. Danny: “Het was een geforceerde pauze. Mijn stemwas weg, volledig weg! We hadden gewoonweg geen keuze. Maar het viel ons zwaar. In deze tijd kan elke pauze immers de nekslag zijn. Kijk, wij zijn een moderne band die constant de vinger aan de pols moet houden. Maar toen wij met The Script twee jaar niets deden, zorgde dat toch wel voor de nodige onrust en onzekerheid. Je weet echt niet of de wereld nog wel op je zit te wachten.” Danny, het is opvallendhoe direct en persoonlijk de tekstenop Sunsets&Full Moon zijn. Danny: “Voor mij was dat toch wel angstig. Ik moest mij zelf volledig openen en dat had ik nooit eerder gedaan op zo’n manier. Mijn ouders zijn beiden binnen een jaar overleden en dat was een hele zware periode voor mij. Daar wilde ik over schrijven. Anderzijds besef je ook dat de wereld daar misschien helemaal niet op zit te wachten en word je wellicht niet zachtzinnig behandeld. Zo van: ‘oh, daar heb je die zeurpiet.’ Pas als zo’n albummet deze songs uit is, kun je kijken wat de reacties zijn.” Was het niet even slikken toenDanny voor het eerst de nieuwe tekstenop tafel gooide? Mark: “Kijk, de emotie kan wel oprecht zijn, maar het moet wel kloppen. Daar gaan wij over in discussie met elkaar. Wij zijn een groep die geen woorden, maar emotie wil verkopen. Spelchecker? Fuck that shit. Daar draait alles bij ons om. Een voorbeeld daar van is het nummer Something Unreal, de openingssong. Danny’s idee was om de song Something Real te noemen, maar iedereen voelt weleens iets echt. Dat hebben we in overleg veranderd. Het kan het verschil zijn tussen een track die wel op de radio gedraaid zal worden of eentje die iedereen links laat liggen.” Danny: “Ik presenteer mijn teksten met trots aan deze twee mannen. Het zijn intelligente en gevoelige mensen die ondanks dat de woorden persoonlijk zijn, toch kijken of het wel binnen The Script past. Ze vragen mij gewoon of dit wellicht de beste manier is om iets te zeggen of moeten we wat wijzigen. Er zal geen songs worden opgenomen waar wij met z’n drieën niet volledig achter staan. Weet je, ik ben opgegroeid met deze mannen dus met wie kan ik beter mijn gevoelens delen.” The Script LiveAvenue Where Business Meets Music • Voorjaar 2020 37